بسم ربِّ الفاطمه، اَفضل نساء اَهل الجنَّة

چشمامونو ببندیم و بریم مدینه...

بوی یاس رو می شه از تو کوچه پس کوچه ها حس کرد.

میگن امشب خدا اولادی به ختمی مرتبتش میده که بوی بهشت رو همراهش میاره زمین؛
میگن امشب دل دنیا تکون میخوره، میگن یه دختر میخواد نسل پدر رو ادامه بده؛
مگه میشه؟!!

آره میشه، چون یه یاس از دستای خدا افتاده روی زمین خاکیش، که میخواد گلستان بهمون ارمغان بده، می خواد از بهشت یه شاخه یاس بیاره که یازده تا گل روشه،
یازده مولا که مادرشون یاسه...

یاس کبود کوچه های مدینه، منت رو سر زمینیا گذاشته و پاهاشو رو چشمای حقیر دنیایی؛
میگن با یه نفـسش دنیا رو تازه میکنه و دل پدر رو می بره تا عرش؛
میگن با یه خندش مادر رو می بره تا خدا، اونجا که دست هیچ کس بهش نمی رسه؛
میگن امشب دختری پا به عرصه وجود میذاره که دنیا آوارشَن؛ که آسمونیایی رو زمین دنبالشن؛ که چهار فرشته حق تعالی همراهشن؛ بانویی قراره امشب آدم ها رو مبهوط خودش بکنه که همسر شیر خداست، مادر کوه صبر و دشت کربلاست، مادر امام عدالته...

دختری بنام پاکی ، بنام عشق ، بنام زهــــــرا (س)

«مریم رضایی»