«به نام نامی توحید»
«السلام علیک یا علی ابن موسی رضا»
به علی زاده موسی صلوات
به گل شاخه طوبا صلوات
به بهین مظهر تسلیم رضا
به عزیز دل زهرا صلوات
«اللهم صل علی محمد وآل محمد»
زیر سایه نور
«قَدِّمُوا لِاَنفُسِکُم» (233 بقره)
«و برای خود (کار نیک) بفرستید.»
معادل
ای که دستت میرسد کاری بکن پیش از آن کز تو نیاید هیچ کار
حدیث یاران
شهیدِ امام رضا (علیه السلام)
اوایل سال 72 بود و گرمای فکه. در منطقه عملیاتی والفجر مقدماتی، بین کانال اول و دوم، مشغول کار بودیم. چند روزی می شد که شهید پیدا نکرده بودیم. هر روز صبح زیارت عاشورا می خواندیم و کار را شروع می کردیم. گره و مشکل کار را در خود می جستیم. مطمئن بودیم در توسلهایمان اشکالی وجود دارد.
آن روز صبح کسی که زیارت عاشورا می خواند ، توسلی پیدا کرد به امام رضا (علیه السلام). شروع کرد به ذکر مصائب امام هشتم و کرامات او. می خواند و همه زار زار گریه می کردیم. در میان مداحی، از امام طلب کرد که دست ما رو خالی برنگرداند، ما که در این دنیا همه خواسته و خواهشمان فقط بازگرداندن این شهدا به آغوش خوانواده هایشان است و... .
هنگام غروب بود و دم تعطیل کردن کار و برگشتن به مقر. دیگر داشتیم ناامید می شدیم. خورشید می رفت تا پشت تپه ماهورهای روبهرو پنهان شود. آخرین بیل ها که در زمین فرورفت، تکه لباسی توجهمان را جلب کرد. همه سراسیمه خود را به آنجا رساندند. با احترام و قداست شهید را از خاک دراوردیم. روزی بود که آن روز نصیبمان شده بود. شهیدی آرام خفته به خاک. یکی از جیبهای پیراهن نظامی اش را که باز کردیم تا کارت شناسایی و مدارکش را خارج کنیم، در کمال حیرت و ناباوری، دیدیم که یک آینه کوچک، که پشت آن تصویری نقاشی از تمثال امام رضا (علیه السلام) نقش بسته به چشم می خورد. از آینه هایی که در مشهد، اطراف ضریح مطهر می فروشند. گریه مان درآمد. همه اشک می ریختند. جالبتر و سوزناکتر از همه زمانی بود که از روی کارت شناسای اش فهمیدیم نامش «سید رضا» است. شور و حال عجیبی بر بچه ها حکمفرما شد. شهید را که به شهرستان ورامین بردند، بچه ها رفتند پهلوی مادرش تا سر این مسئله را دریابند. مادر بدون اینکه اطلاعی از این مسئله داشته باشد، گفت:«پسر من علاقه و ارادت خاصی به حضرت امام رضا
(علیه السلام) داشت... .»
التماس دعا
