« بسم الله »

حدیث یاران

اگر امام نبود...

اگر امام نبود ؛ گلهای بهشت را باغبانی نبود.
اگر امام نبود ؛ شقایق های سرخ ژاله می خشکید.
اگر امام نبود ؛ ژاله بر همان میدان می نشست و از شهدا خبری نبود.
اگر امام نبود ؛ مسجد ها سنگر نمیشد.
اگر امام نبود ؛ مدرسه ها سجده گاه نمیشد.
اگر امام نبود ؛ دانشگاه تهران در عطش یک نماز جمعه جان می داد.
اگر امام نبود ؛ هر چه فهمیده به زیر تانک می رفت کسی نمی فهمید.
اگر امام نبود ؛ اصلا فهمیده ها، فهمیده نمی شدند.
اگر امام نبود ؛ معلوم نبود از اسلام چیزی باقی می ماند.
اگر امام نبود ؛ ملت مزه خوش غیرت را نمی چشید.
اگر امام نبود ؛ مردانگی و عظمت از فرهنگ زبان فارسی حذف می شد.
اگر امام نبود ؛ سرو ایستادگی از بچه بسیجی نمی آموخت.
اگر امام نبود ؛ امروز از نعماتی  به نام بسیجی محروم بودیم.
اگر امام نبود ؛ لاشخورهایی که امروزه جرات بال گشودن یافته اند، همان روز های اول، انقلاب اسلامی را می قاپیدند.
اگر امام نبود ؛ جوانهایمان به زبان آمریکایی و با لهجه فارسی سخن می گفتند.
اگر امام نبود ؛ شلمچه نمیشد پل اتصال زمین و آسمان.
اگر امام نبود ؛ فکه نمی شد قطعه ای زیبا از بهشت.
اگر امام نبود ؛ خیلی از بچه های امروزی ، دور از چشم اسلام رشد می یافتند.
اگر امام نبود ؛ چکمه های سیاه استکبار و ظلم، همچنان بر گرده مان واکس می خورد.
اگر امام نبود ؛ اسلام همواره لکه ننگ حکومت مثلا مسلمان شاهـنشاهی را همچون زخم سالکی با خود حمل می کرد.
اگر امام نبود ؛ برائت از مشرکین در حج جز افسانه ای تاریخی نبود.
اگر امام نبود ؛ پهلوی ها همواره برای امام رضا(ع) خوابهای بسیار می دیدند.
اگر امام نبود ؛ از علی و یاران روح اللهی اش خبری نبود.
اگر امام نبود ؛ معلوم نبود ما کجا بودیم؟

نه؟